En dan ligt er op een ochtend een kaartje in de brievenbus met BEDANKT erop…
Van een Oisterwijkse mantelzorger, uit de dagelijkse praktijk:
Hoe is het begonnen? Hoe start je als mantelzorger en wanneer voel je je mantelzorger? Het is toch zo gewoon, moet er dan een label “mantelzorger” aan? Je doet het gewoon even, een handje helpen, even inspringen, een vraagje, een luisterend oor. Blijkbaar is dit niet zo gewoon voor iedereen. Werken, carrière maken, volle agenda’s, kinderen, huis, hypotheek. Druk, druk, druk. We leven ons eigen leven, kennen we de buren eigenlijk wel?
En dan komt het op jouw pad: je ouders. Niet alle zorg is geregeld. Je behoort in te springen, mee te participeren. Humm, dat is dus mantelzorg!
Even later overlijdt de buurman en staat de buurvrouw er met al haar verdriet alleen voor. Nou, niet letterlijk, want zoon en schoondochter doen alles voor haar. Maar de buurvrouw is en voelt zich toch alleen na zoveel jaren huwelijk. Buurvrouw pikt de draad weer op. Ze is een echte doorzetter, een voorbeeld voor velen. Ze wil niemand tot last zijn, ze wil alles zelf blijven doen. De aanwezigheid van jou als buur geeft haar een veilig gevoel. Ze is dankbaar dat je haar buurvrouw bent. Dan zie je dat ze niet alles meer kan, het gaat moeizamer. Je biedt je hulp aan. Ze zegt: “dat hoeft echt niet”.
Hoeft het ook echt niet? Beetje bij beetje doet ze haar verhaal, ze wil toch soms even haar hart kunnen luchten. Ze staat wat meer hulp toe, het gaat geleidelijk aan, ze wil zoveel mogelijk
onafhankelijk blijven.
En dan ligt er op een ochtend een kaartje in de brievenbus met BEDANKT erop…
Wordt vervolgd…
