Je kunt twee dingen doen, zielig in een hoekje zitten of er wat van maken! Paula van Melsen uit Haaren zit al lange tijd in de WAO en is door dystrofie moeilijk ter been. De afgelopen jaren kwam daar nog een herseninfarct, gebroken rug en wondroos bij. Toch haalt ze plezier uit haar leven. “Ik heb het leven veel te lief. Er zijn zoveel leuke dingen te doen. Ik ben het nog lang niet beu en blijf genieten.” Ze haalt veel plezier uit haar hobby’s en bezoekjes van kinderen uit de buurt of vrienden. En met haar scootmobiel gaat ze er vaak op uit. Zo geniet ze ondanks alles tóch van haar leven.
Moeilijk been Paula heeft inmiddels 10 operaties achter de rug en draagt nu een lange beenbeugel en orthopedische schoenen. Over haar been vertelt ze: “Soms is ‘ie lief en soms heel vervelend. Ik heb best veel pijn, maar probeer er toch met een lach mee om te gaan. Je kunt twee dingen doen: zielig in een hoekje zitten of er wat van maken. Ik kies voor het laatste.” Gelukkig kan ze gebruik maken van een aangepaste scootmobiel. “Ik noem ‘m mijn Allesie. Dat staat er ook op met een sticker! Dankzij mijn scootmobiel kan ik gaan en staan waar ik wil. Zo ga ik regelmatig even de deur uit voor een praatje en kan ik zelf mijn boodschappen doen.”
Hulp vragen
Hulp vragen doet Paula niet snel. “Ik probeer het eerst zelf en als dat niet gaat dan laat ik het liggen.” Gelukkig heeft ze al jaren hulp in de huishouding. “Ik heb twee super dames die me al heel lang helpen, daar ben ik erg blij mee. En ik heb ook genoeg vrienden en buurtgenoten om me heen. We hebben elkaars sleutel, dus als er wat is kunnen we bij elkaar terecht. Dat is een fijne gedachte.”
Creatief bezig zijn
Paula is altijd een creabea geweest. Ze heeft handenarbeid A gedaan en heeft daar altijd profijt van gehad. “Mijn zus woont in het noorden en heeft een schildersbedrijf met hobbywinkel. Het creatieve zit echt in de familie. Ik word blij van leuke dingen maken, zoals het bewerken van glas. Dat doe ik al acht jaar. Het is begonnen bij Josette Meeuwis van glasatelier de Spin met een kerstmarkt op het terrein van Haarendael. Nu in coronatijd heeft iedereen een eigen tafel en slijpmachine. Je mag en wat je wilt en daar word je bij geholpen. Verschillende dames en heren doen mee en het is het perfecte moment om te buurten. Ik hoef dan even aan niks te denken en kan me lekker ontspannen.” Een andere hobby is de aangepaste moestuin. “Doordat alles op hoogte is, kan ik heerlijk met mijn handen in de aarde vroeten. En het is lekker om verse dingen uit mijn eigen tuin te eten!”
Vrijwilliger in het kindercircus
Ruim 15 jaar hielp Paula mee als vrijwilliger bij Il Grigio kindercircus. “Er was altijd wel iets te doen. Ik begon met kleding naaien en daarna draaide ik telefoondiensten en hielp ik bij de souvenirkraam. Ook zette ik programmaboekjes in elkaar en begeleidde kinderen bij koorddansen. Met tachtig kinderen was het erg divers en heel leuk. Op een gegeven moment wilde iemand mijn activiteiten overnemen en ben ik gestopt. Maar als ik uit het raam kijk en het parkeerterrein vol zie staan, dan begint het toch weer te kriebelen.”
Mooie initiatieven
Ook in Haaren zijn er tijdens de coronaperiode verschillende initiatieven zoals de O’pkikker en flitsbezoekjes om aandacht te geven aan zieke, oudere of eenzame medemensen in de gemeente. Zo leerde Paula ook Ellen Hulst kennen. “Ellen komt wekelijks even aan de deur een praatje maken en kijken hoe het gaat. Dan neemt ze vaak iets mee, heel erg leuk. Ook heb ik al een aantal keer een maaltijd gehad van de O’pkikker. Altijd keurig verzorgd en lekker! Het is geweldig dat er mensen zijn die zich inzetten voor een ander. Daar ben ik heel dankbaar voor!”
Ellen ging van deur tot deur
Voor de lockdown werkte Ellen 22 uur per week bij het zwembad. Toen het zwembad moest sluiten kwam ook zij thuis te zitten. “Tijdens de eerste lockdown kwamen de muren echt op me af.” Toen vroeg Karin Rentmeester van Mentorhulp of zij als vrijwilliger wilde komen helpen. “Ik was wel een beetje bang dat ik de ellende van een ander mee naar huis zou nemen. Maar toen ik hoorde hoeveel mensen hulp konden gebruiken heb ik ‘ja’ gezegd.” Ellen geniet van de dankbaarheid van de mensen. “Een kleine ‘’hoe gaat het met je?’’ kan al veel met iemand doen. Soms neem ik iets mee om uit te delen, taartjes of broodjes. Dat is net dat beetje extra.” Maar het is niet altijd makkelijk. “Het dieptepunt kwam in januari dit jaar, de eenzaamheid leek groter dan ooit. Er kwamen geregeld huilende mensen aan de deur en afspraken duurden soms wat langer. Mensen begrijpen de maatregelen niet goed of durven geen hulp te vragen. Daar kan ik dan even mee helpen. Ik ben blij dat ik een bijdrage heb kunnen leveren. Hopelijk is alles snel weer normaal en heeft iedereen zijn draai gevonden. Dan kan ik met een gerust hart weer aan de slag bij het zwembad!”
Dit artikel (en nog meer mooie verhalen) verscheen in het magazine Voor Elkaar (klik hier), een uitgave voor elkaar, van inwoners, vrijwilligers, organisaties en de gemeente in Oisterwijk.
