Jan van den Berg liep de Tour de Frans over de Kampina in Oisterwijk, en schreef er over:
Abandon
Je kent misschien deze uitdrukking wel. Je ziet deze wel eens als een ondertiteling op een televisie-uitzending van de Tour de France wanneer een wielrenner in de Tour de France is afgestapt of is uitgevallen. Dit is ook mij gebeurd. Niet in de Tour de France maar tijdens onze tocht naar de Tour de Frans, de uitkijktoren op het Banisveld aan de rand van de Kampina .De toren is vernoemd naar voormalige boswachter Frans Kapteijns en heeft de bijnaam ‘Tour de Frans’.
Het stond al een tijdje op ons lijstje om te gaan bezoeken en vandaag was het zo ver. Met de fiets was het voor mij nog een te grote uitdaging. Dus werd het de auto. Jip, onze ‘Schotse Dondersteen’ gedroeg zich al uitgelaten voordat hij zich in het vooronder van de auto nestelde. Onze ‘navigatiemiep’ kende precies de juiste route. Zij meldde: “u bereikt uw bestemming en zoek een parkeerplaats”. Er stond wel een naambordje’ Banisveld’. Geen parkeerplaats, niets. Wel een bordje met 1,5 km tot uitkijktoren.
Geen 15 kilometer kunnen fietsen maar wel 1.5 kilometer lopen? De cardioloog had mij geadviseerd om alles rustig aan te doen, dan zou ik het langer kunnen volhouden. Ik twijfelde, maar we besloten om het toch maar te proberen. Dus daar gingen we! We zagen een lange rechte weg, maar links van ons begonnen de eerste contouren van het Banisveld al zichtbaar te worden. Wat mooi! Langzaam, pasje voor pasje gingen we vooruit. Het zicht op het Banisveld begon wat meer gestalte te krijgen en de doorkijkjes werden steeds mooier.
Jip was niet gewend aan wildroosters. Wist Jip veel! Hij zakte zo met zijn korte pootjes door de spijlen en wist niet wat hem overkwam. Gelukkig had hij niets gebroken. Bijna halverwege het pad kregen we een goed beeld van de natuurherstel- activiteiten aan de Beerze. We wandelden langzaam maar gestaag door. We keken elkaar een paar keer aan en stelden de vraag: ”zullen we maar omdraaien, het wordt veel te ver en we moeten ook nog terug”. Opgeven zit niet zo in mijn aard, dus gingen we verder en ja hoor, we zagen na enige tijd een toren aan de linkerkant van het pad.
Zou dat de Tour de Frans zijn?
Dat kon toch bijna niet missen. Hier hadden we dus bijna 1.5 kilometer voor gelopen, onze wens was uitgekomen. We liepen langzaam het pad op en stonden al snel aan de voet van de toren, even uitrusten op een bank en daarna langzaam de trap op. Wij keken onze ogen uit op deze toren. Wat een mooi uitzicht!
Het was weer tijd om terug te gaan. Ik was doodmoe en mijn benen leken wel volgelopen met van alles en nog wat en de kracht was er uit verdwenen. Zou ik nog terug naar de auto kunnen lopen. Na een tijdje begon ik te twijfelen… er was nog een hele weg te gaan…
Ik heb het nog wel geprobeerd…. maar het toch opgegeven. Abandon zoals ze dit in de Tour de France zeggen. Ik ben tegen een boom neergestreken. Mijn echtgenote, is met Jip naar de parkeerplaats van de auto gelopen en heeft de auto opgehaald. Ondertussen waren er wandelaars bij mij aangekomen om dit opgeven met mij te verwerken. Vriendelijke belangstellende mensen. Je hoort wel eens “opgeven is geen optie”. Dat is echt lariekoek. Opgeven is ook een kunst, het is toegeven en accepteren dat je er het maximale uit hebt gehaald. Voor mij voelde het als een overwinning en dat telt.
Jan van den Berg
Augustus 2021
