Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Mijn woonplaats Oisterwijk krijgt een zwevend fietspad. Wat ik mij er precies bij voor moet stellen, weet ik eerlijk gezegd niet. Bij het lezen van dit bericht krijg ik associaties met de Efteling. Het zal wel kinderachtig zijn, maar een zwevend fietspad doet mij denken aan iemand op een vliegend tapijt. De eerste attractie in Pretpark Oisterwijk. De mensen die van de ervaring willen genieten, moeten wel zelf voor een fiets zorgen. Oisterwijk beschikt nog niet over de middelen de attractie helemaal professioneel op te tuigen.
De constructie van het tegen opdringerige wortels bedoelde fietspad – dat van dat pretpark is natuurlijk gekkigheid – wordt nog maar op enkele plaatsen in Nederland toegepast. Hoe zou dat komen, vraag ik mij onmiddellijk af. Zulke mededelingen wekken bij mij altijd iets van achterdocht. Wie zou bijvoorbeeld een wasmachine willen kopen als de verkoper vertelt dat slechts enkele Nederlanders er gebruik van durven te maken? In dat geval loop je toch heel hard weg. Dat neem ik tenminste aan. Hinderlijke wortels beschadigen overal de fietspaden en het herstellen kost gemeenten handen vol geld. Aan klandizie zou er geen gebrek moeten zijn. Is de oplossing dan toch niet zo ideaal als de euforische gemeente mij wil doen geloven? Zit er ergens een addertje in het hoge gras verscholen? Mocht het zo blijken te zijn, dan sta ik er niet van te kijken. Er liggen in Oisterwijk meer verkeersoplossingen die ooit zijn gepresenteerd als niks minder dan briljant.
En er staat meer moois te gebeuren in de komende maanden. Volgens hetzelfde bericht loopt er op dit moment een onderzoek onder de inwoners om het gebruik van de fiets te stimuleren. De eerste resultaten blijken wat knelpunten te hebben opgeleverd, die de gemeente meteen op de schop gaat nemen. De beleidsbepalers hadden ook kunnen wachten tot het hele onderzoek was afgerond. Dan hadden zij wat zicht gehad op de totale kosten. Maar er zijn al zoveel gemeenten die op die manier te werk gaan. In Oisterwijk pakken wij de zaken graag op een onconventionele manier aan, met een de-dood-of-de-gladiolen-mentaliteit. Zodra zich een knelpunt meldt, wordt meteen opdracht gegeven tot het aanleggen van een eigentijdse verkeersconstructie en een fris laagje verf op het wegdek. Dat zal de automobilisten er wel van weerhouden nog langer nietsvermoedende fietsers overhoop te rijden. Je moet tenslotte toch wat als bestuurders ook geen acht slaan op borden met de waarschuwing dat er een stopbord volgt. In dat geval zit er niks anders op dan de drempel nog maar wat hoger te maken en met een flitsend kleurtje te waarschuwen voor het gevaar van rondvliegende carrosseriedelen.
Zoals de meeste inwoners van Oisterwijk neem ik ondanks alle goede bedoelingen toch maar liever het zekere voor het onzekere. Ik wil niet het eerste slachtoffer in de nieuwe situatie zijn. Niet voor ik de kans heb gekregen dat zwevende fietspad uit te proberen.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
