Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Rellende pubers
De verkiezingen voor een nieuwe gemeenteraad in mijn woonplaats Oisterwijk zijn achter de rug. De democratie heeft zijn werk gedaan, het volk gesproken. De komende jaren is het toneel weer voor de lokale politici. Er zullen mooie woorden worden gesproken over raadsbrede samenwerking, terwijl iedereen wacht op de eerste barst in het bouwwerk. Wie van de collega’s krijgt plotseling de behoefte zichzelf los te maken van de knellende partijdiscipline door behalve een tablet ook een glazen bol mee te brengen naar de vergaderingen? Het gaat vaker zo, dus ik heb geen enkele reden om te verwachten dat er deze keer meer van te verwachten valt. Tradities zijn er om te koesteren.
Het had nogal wat voeten in de aarde om tot een uitslag te komen. De aanvankelijk gepresenteerde resultaten werden al heel snel in twijfel getrokken, met de noodzaak van een complete hertelling als gevolg. Geen goede beurt nu de rest van Nederland met grote belangstelling toekijkt hoe wij in Oisterwijk de eerste coronaveilige verkiezingen houden als voorbeeld voor de landelijke verkiezingen in maart volgend jaar. Dan zit je als organiserende gemeente niet te wachten op een ambtenaar die niet blijkt te kunnen tellen.
Ik kan de sceptici begrijpen na het zien van de foto waarop twee dames te zien zijn, die op de grond zitten bij een grote berg stembiljetten. Zo ziet mijn administratie er ook uit, denk ik ontroerd. In mijn werkkamer liggen her en der ook nog stapels met brieven die moeten worden uitgezocht als ik het heb kunnen opbrengen ordners bij te kopen. Bij mij gaan er om die reden af en toe ook dingen verkeerd, maar uiteindelijk valt alles op een of andere miraculeuze manier wel in de plooi. Geluk dwing je af door vast op de goede afloop te vertrouwen.
De kandidaten van de partij die ik plagend de sterrenkinderen pleeg te noemen, blijken hun afgang te hebben gevierd door een stembureau op stelten te zetten. Het zal geen kwade opzet zijn geweest, neem ik aan. Er treedt gewoon een soort kortsluiting op zodra zij worden geconfronteerd met mondkapjes. Normaal gesproken zijn zij best salonfähig, maar bij het zien van soortgenoten die zich aan de coronamaatregelen houden, gaan zij in een reflex volledig door het lint. Sommige mensen hebben daar last van en het is niet aardig daar grapjes over te maken.
Een beetje schuldig voel ik mij, als ik lees hoe de sterrenkinderen beschaamd om de gunst vragen in de anonimiteit te mogen verdwijnen. Het was niet mijn bedoeling hun toekomstplannen zo ruw te verwoesten. Het was tenslotte slechts jeugdige overmoed die hen zo brutaal naar de sterren deed grijpen. Van mij mogen zij het volgende keer best opnieuw proberen. Bij voorkeur op een manier die iets minder doet denken aan rellende pubers en met een begin van een plan voor het hervormen van de stoffige lokale politiek. Het moet in Oisterwijk allemaal wel gemoedelijk blijven gaan.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
