Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Ondernemersbloed
Een deel van mijn woonplaats Oisterwijk zat laatst plotseling zonder stroom. Het deel waar ik woon. Dat maakte het vervelend voor mij. Zeker omdat ik van het ene moment op het andere in het donker onder een ijskoude douche stond. Op zulke momenten wordt mijn gevoel voor humor behoorlijk op de proef gesteld.
In mijn ogen zijn er dingen waarop ik onder alle omstandigheden moet kunnen rekenen. Dat er stroom is bijvoorbeeld. Of dat de leverancier in elk geval zorgt voor een snel herstel van de normale situatie. In de keten kan soms een zekering doorbranden, maar het hoeft geen halve dag te duren om er wat aan te doen. Het zal toch niet zo zijn dat Enexis eerst een uitzendbureau moet bellen met de vraag even een monteur te sturen.
Wat ik ook heel erg vind, zijn overwegen die gesloten blijven, omdat ergens in de buurt een trein met pech staat te wachten. Vermoedelijk op de monteur die net op weg is om de stroomstoring van Enexis op te lossen. Het tekort aan vakmensen wordt pijnlijk geïllustreerd. Dat krijg je er nu van als je iedereen gaat omscholen voor de zorg en het onderwijs.
Gestrande treinen zijn sowieso geen uitzondering meer. Het zal wel te maken hebben met de privatisering van het vervoer over het spoor. De marges zijn flinterdun en een berekenende vervoerder komt dan snel in de verleiding te beknibbelen op het onderhoud. Heel begrijpelijk, maar dan moeten die vervoerders hun kapotte materieel niet in Oisterwijk parkeren.
Er zijn overigens Oisterwijkers die er heel anders over denken. Gestrande treinen zijn heel effectief als middel tegen voorbij razende treinen. Als die Oisterwijkers aan de goede kant van het spoor wonen, kunnen zij er zelfs mee leven dat de overwegen tot onneembare barrières worden.
De goede kant van het spoor is ook de kant waar de mensen beduidend minder last hebben van stroomuitval. De kant waar de essentiële winkels gewoon open zijn. Ik kan er vanaf mijn kant naar kijken en afwegen of de nood hoog genoeg is voor een omweg via de tunnel bij het station.
Bij de kroegen verdringen de klanten zich voor de tot afhaalloket omgetoverde deuropening. Het heeft iets raars, maar dat zal wel aan mij liggen. Misschien moet de winkelier bij wie ik mijn rookwaren koop ook de kopjes uit de kast halen en zich horeca noemen. Samen wachten wij dan op een rustig moment. Op die manier werden in Oisterwijk vroeger van onder de toonbank ook spullen verkocht tegen de regels in. Ondeugende grammofoonplaten en pijptabak. Stroom of geen stroom. Ondernemersbloed kruipt waar het niet gaan kan.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
