Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
In de Dorpsstraat van mijn woonplaats Oisterwijk zie ik twee boa’s – dat zijn buitengewone opsporingsambtenaren – langs geparkeerde auto’s lopen. Er worden foto’s gemaakt om in voorkomende gevallen als bewijs te dienen. Jazeker mevrouw, u hebt wel degelijk met die asociale bak op de stoep gestaan. Er zal stevig gevloekt en gescholden worden. Wij hebben de boa’s niet langer nodig voor het redden van ons leven en dus mogen wij weer los gaan.
Heeft iemand al nagedacht over een soort hulpverlening? Van de ene dag op de andere zijn boa’s geen helden meer. Dat moet toch pijn doen? Hadden ze eindelijk een baan die wat voorstelde en dan komt zo’n premier vertellen dat het niet meer nodig is. In de kantine van het gemeentekantoor moeten de boa’s weer plaatsnemen in het hoekje naast de meurende afvalbak. Uit het oog, uit het hart. Je weet toch wat er gebeurt als je zulke stumpers niet liefdevol bij de hand neemt. Straks hoeft er ook niet meer getest te worden voordat Oisterwijkers het nachtleven induiken en dan vallen onze boa’s in een heel diep gat.
Het welzijnswerk moet heel snel met een aanbod komen om het kwaad af te wenden. Wekelijks komen de boa’s bij elkaar in het ontmoetingscentrum voor een uurtje rouwverwerking tijdens het nuttigen van twee broodjes met kaas en een kom warme pompoenensoep. Er vloeien tranen. Vorige week mochten zij nog tegen mensen zeggen dat wij in Oisterwijk netjes een mondkapje opzetten als wij een winkel betreden. Er werd dan schuldbewust geknikt en mensen beloofden zich voortaan aan de regels van de veiligheidsregio te zullen houden.
Op begrip hoeven de boa’s niet langer te rekenen. Hun gezag is teruggebracht tot de narrenkap van de parkeerwachter en er zijn grenzen aan wat wij ons willen laten vertellen. Weet hij wat hij kan doen met die bekeuring van hem? Heeft hij niks nuttiger te doen dan hardwerkende mensen het leven zuur te maken?
De hoogtijdagen van de boa zijn voorbij. Hopelijk definitief, maar dat betekent niet dat ik geen oog heb voor de echte slachtoffers. Hebben zij eigenlijk een fatsoenlijke bonus gekregen, of vonden de beleidsbepalers dat net zo zinloos als een wapenstokje voor een goed gesprek? Hadden zij ook zoveel haast om de bus te halen toen het onderwerp ter sprake kwam?
Empathie is niet mijn sterkste punt, maar ik heb oprecht met de boa’s te doen. Om ze een hart onder de riem te steken, groet ik vriendelijk als ik zo iemand passeer. Het is een goedbedoeld gebaar, maar levert alleen een verbijsterde blik op. Zoek ik soms ruzie? Dat iemand bereid is voor boa’s te klappen, kunnen zij zich al niet meer voorstellen. Zover zijn wij na anderhalf jaar corona dus gekomen.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
