Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Een soort proteststem
In mijn woonplaats Oisterwijk maken de politieke partijen zich op voor het kiezen van een nieuwe gemeenteraad. Een belangrijke gebeurtenis, want de gemeente neemt het naburige dorp Haaren liefdevol op en de politici willen de sfeer niet meteen al bederven. Daarvoor is later nog tijd genoeg. Nu kunnen de aanstaande Oisterwijkers nog rekenen op een overvloed aan warme aandacht van partijen die alvast langskomen om kennis te maken en die willen weten hoe in Haaren over allerlei zaken wordt gedacht.
Andersom moet ook ik ineens een mening hebben over zaken die in Haaren spelen. Dat is wennen. Vroeger kon ik nog denken dat de inwoners van dat dorp zelf maar moesten besluiten over een nieuwe kiosk, maar nu zou dat getuigen van een groot gebrek aan respect. Interesseert het mij soms niet wat voor een bouwwerk binnenkort in mijn eigen woonplaats komt te staan? Heb ik een voorkeur voor een ding dat lijkt op de verblijfplaats van een onbekende soldaat, of toch maar voor iets wat doet denken aan een openbaar toilet? Het zal mij eerlijk gezegd een zorg zijn, maar dat is met de verkiezingen voor de deur heel onaardig om te zeggen.
De politieke partijen die in de race zijn voor het beperkte aantal zetels, lijken deze keer ook te hebben nagedacht over het maken van een positieve eerste indruk. Was het samenstellen van de kandidatenlijst vroeger soms gewoon een kwestie van even naar het kopieerapparaat lopen, nu buitelen zij over elkaar heen om toch maar als een van de eersten een aansprekende lijsttrekker te kiezen, die jong, blank en vrouwelijk is. Slechts twee van de zeven partijen houden het bij een mannelijke variant en vermoedelijk hebben zij daar nu al spijt van. Dat komt ervan als je geen oog hebt voor de veranderde wind die door Nederland waait.
Vooral met dat jonge van de nieuwe boegbeelden heb ik het moeilijk. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik zelf ouder word. Nog niet zo lang geleden waren gezagsdragers voor mijn gevoel oudere mensen aan wie ik het rustig kon overlaten richting te geven aan mijn toekomst. Nu heb ik bij het zien van de foto’s op Facebook toch vooral de indruk dat scholieren de macht hebben overgenomen. Zij moeten het mij maar niet kwalijk nemen. Ik ben een dinosaurus en die hebben er nu eenmaal wat meer moeite mee aan de veranderde omstandigheden te wennen. Van mij hoeft het allemaal niet zo snel te gaan. Niet het uitbreiden van mijn woonplaats en al helemaal niet het vervangen van de gezichten waaraan ik gehecht ben. Misschien dat ik toch ga stemmen. Een soort proteststem. Op een kandidaat met smaak die zich niet heeft laten vervangen.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
