Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Aan de deur
Het zal wel aan mij liggen, maar ik vond de festiviteiten rond het inlijven van Haaren door mijn woonplaats Oisterwijk toch een beetje tegenvallen. Een filmpje van twee burgemeesters met ambtsketting die een plaatsnaambordje vervangen, dat was het dan. Ik weet dat corona de zaak heeft gecompliceerd, maar zo armoedig hoeft het van mij ook weer niet. Het is dan toch niet vreemd dat inwoners zelf maar een feestje gaan bouwen om de aansluiting te vieren. Met vuurwerk, want dat hadden zij toch nog liggen en van minister Grapperhaus mochten zij het niet gebruiken om het nieuwe jaar in te luiden.
Over de nieuwe regering van Oisterwijk hoef ik het gelukkig niet uitgebreid te hebben. In het akkoord dat de deelnemende partijen hebben gesloten, staat weinig nieuws, als ik de berichtgeving in de krant mag geloven. Het blijft een kwestie van inwoners die vooral zichzelf moeten helpen en roeien met de beschikbare financiële riemen. Zelfs de goede gewoonte om andere partijen ook hun woordje te laten doen, wordt overeind gehouden. Veel hoop dat er wat mee wordt gedaan, hoeven die andere partijen natuurlijk niet te koesteren, maar het gaat om het gebaar. De nieuwe inwoners die de laatste tijd gewend zijn geraakt aan krachtdadig optreden, zullen er aan moeten wennen dat dingen in Oisterwijk een eigen tempo hebben. En zij krijgen toch maar mooi een eigen lid van het college van burgemeester en wethouders die zich speciaal met hun noden gaat bezighouden. Als de frustratie te groot wordt, dan weten zij bij wie zij kunnen aankloppen om te horen dat er voorlopig geen geld is voor ook zo’n mooie druppelrotonde.
Gewoon uit nieuwsgierigheid heb ik de tekst van het akkoord eens bekeken. Er zit zowaar humor in verstopt. Ik neem tenminste aan dat de zinsnede over de gemeentelijke organisatie met oog en oor voor wat er leeft in de samenleving niet letterlijk moet worden genomen. Niet dat de nieuwe inwoners straks massaal met hun collegelid gaan bellen om die ambtelijke ogen en oren met informatie te voeden. Oisterwijk is een armlastige gemeente en kan het zich niet veroorloven fruitmanden te blijven kopen voor wethouders die thuis zitten bij te komen van een burn-out. Als de gemeente iets wil weten, komt er iemand aan de deur om het te vragen. Dit laatste verzin ik niet. Het staat zo in het akkoord. Mogelijke problemen bij inwoners en organisaties worden actief opgehaald. Het is helemaal niet nodig daar een collegelid mee lastig te vallen.
Wat mij persoonlijk plezier doet, is het plan om in 2021 een cultuurvisie te ontwikkelen, waarin ruimte is voor een goed, toegankelijk en gevarieerd cultuuraanbod. Misschien is er dan toch nog hoop voor inwoners die zoals ik in beslotenheid hun steentje bijdragen aan de Oisterwijkse cultuur. Zolang de gemeente zich tenminste niet met de inhoud van mijn columns gaat bemoeien. Ik zit niet te wachten op een ambtenaar die even aanbelt om te vragen wat in hemelsnaam mijn probleem is.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
