Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Als inwoner van Oisterwijk zou ik gratis naar een theatervoorstelling over positief coachen voor ouders mogen. Er is subsidie voor gegeven, dus helemaal op zwart zaad zitten we in mijn woonplaats nog niet. Het geeft een klein beetje hoop voor wat betreft de toekomst van het buitenzwembad in Oisterwijk. Aan de centen hoeft het in elk geval niet te liggen. Meer aan de instelling waarmee de gemeente aan de reddingsoperatie begint. De voorstelling komt wat dat betreft als een geschenk uit de hemel vallen. Gewapend met de tips en handvatten voor beter presteren en minder snel afhaken moet het lukken, neem ik voor het gemak maar even aan.
Zelf heb ik geen kinderen en ook geen ambitie om er mij in de nabije toekomst nader in te verdiepen. Om die reden besluit ik na rijp beraad mijn plaats op de tribune beschikbaar te stellen aan iemand die in de thuissituatie wel wat positieve coaching kan gebruiken. Een bedankje voor mijn onbaatzuchtige opstelling is niet nodig.
Of de weg van positieve coaching bevorderlijk is voor het afleveren van topsporters, weet ik niet. Laat ik zeggen dat er nog ruimte is voor enige twijfel op dat punt. Het hoeft geen reden te zijn om meteen alles af te blazen, maar misschien dat eerst de resultaten in mijn woonplaats kunnen worden afgewacht, voordat het concept landelijk wordt uitgerold. Haastige spoed leidt alleen maar tot brokken. De sportkoepel NOC*NSF heeft dan wel uitgesproken dat medailles niet uitsluitend zaligmakend zijn, maar internationaal in het hemd staan is ook weer niet de bedoeling. De ouderen kunnen zich vast nog wel herinneren hoe smakelijk ze moesten lachen om de verrichtingen van skispringer Eddy ‘The Eagle’ en de Spaanse recordschaatser Gomez.
De voorstelling wordt gegeven door een theatergroep die een einde wil maken aan de sfeer van ongezonde competitie die nog altijd heerst op scholen en bij sportclubs. Zoiets in elk geval. Ik wil de acteurs die zo hun best doen de samenleving beter te maken niet tekortdoen. Vanuit het perspectief van de kinderen valt er best wat voor te zeggen. Ze willen gewoon een leuke tijd hebben en schamen zich rot als er langs de lijn weer een familielid ouderwets staat aan te moedigen.
Uit eigen ervaring weet ik hoe vervelend het is om na elke sportieve prestatie in het centrum van de aandacht te staan. Mijn favoriete commercial is nog altijd die van ‘Doe maar even wisselen, Pietertje!’ Destijds stond echt niemand klaar met troostende woorden over meedoen dat belangrijker was dan het feit of ik in staat was het parcours voor invallen van de duisternis te voltooien.
Binnenkort gaat het allemaal veranderen. Laat ik in de geest van het initiatief deze column positief besluiten. Ook voor mij schijnt licht aan het einde van de tunnel. De andere inwoners van mijn woonplaats zijn dan inmiddels wel naar de voorstelling geweest en werden daar tot in detail bijgepraat over de moderne aanpak van moeilijke gevallen. Enthousiast bedelven ze mij volledig belangeloos en ongevraagd onder een warme deken van positieve coaching als ik puffend passeer op weg naar de winkel. Volhouden! Het komt niet aan op een toptijd, alleen op mijn goede bedoelingen. Elke onmogelijk lange reis begint met de eerste stap, moet ik maar denken. Voor sommigen duurt die reis alleen iets langer.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
