Dat de wet en wat velen redelijk vinden niet altijd gelijk loopt, blijkt uit de door woningnood gedwongen illegale bewoning van een recreatiewoning. Iets wat Gemeente Oisterwijk toelaat als het om honderden arbeidsmigranten gaat, maar niet als het om reguliere inwoners gaat die vanwege woningnood in hun eigen (jawel) recreatiewoning wonen.
Na veel vijven en zessen, een langslepende juridische strijd, en met de druk van een dwangsom van 20.000 euro, is de bewoner vertrokken, naar wat hij zelf noemt een wrak van een woning. Maar liefst dertien afwijzingen waren er volgens hem ontvangen van andere die de woning waar hij nu zit niet hebben aangenomen, en dat gaf hem ‘kans’ alsnog zijn recreatiewoning te verlaten.
Maar niet uit vrije wil, en dat heeft hij de rechter ook in hoger beroep voorgelegd. Die rechter was echter niet meegaand. Volgens de rechter en ook het beroep daarop bij de Raad van State mag een gemeente vasthouden aan het bestemmingsplan, ten nadele van een individu, en ten voordele aan een groter doel. In dit geval is het doel om recreatiegebieden te behouden voor recreatie.
Dat er ondertussen vele huisjes bewoond worden door eigenaren doet er niets aan af. En dat er volgens de gemeente honderden arbeidsmigranten verblijven, waarvan er ook velen buiten onze gemeente werken, ook dat maakt niets uit. Wet is wet, en Gemeente Oisterwijk heeft in deze volgens de rechter goed gehandeld.
Het individu heeft verloren van de machtige lokale overheid. De wens (plicht) tot het hanteren van de menselijk maat was in dit geval niet overwegend voldoende zwaar om een uitzondering te maken op de regel.
