Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Het gebeurt automatisch. Ik heb al zo vaak tegen mijzelf gezegd dat ik niet zo achterdochtig moet zijn. Zodra het gemeentebestuur van mijn woonplaats Oisterwijk op de proppen komt met een kakelvers uitgebroed eitje van Columbus, gaan bij mij echter alle seinpalen op rood. Het is sterker dan ik ben. Nu ook weer. Oisterwijk wordt een paradijs waar murw gebeukte schuldenaren op krachten kunnen komen voor de rest van de reis? Utopia binnen handbereik door alleen maar even in te stemmen met een beleidsplan? Schuldeisers hebben zich nog nooit iets aangetrokken van door gemeenten gedane verzoeken wat medelijden te hebben met slachtoffers van de incassomachine en respect te hebben voor de beslagvrije voet. De verantwoordelijke wethouder bedoelt het goed, maar ergens moet door de ambtenaren een denkfout zijn gemaakt.
Na het verwerken van wat de wethouder over de kwestie te melden had, is mijn scepsis omgeslagen in bezorgdheid. Er moet een systeem worden opgetuigd waarbij inwoners voortaan nauwlettend in de gaten worden gehouden door middel van een speciaal met dat doel in het leven geroepen overlegstructuur. Betaalt iemand de premie van de zorgverzekering wat later dan normaal, dan gaat er een digitale waarschuwing naar de bij het overleg betrokken partijen. Als het zich herhaalt, kan de betrokken inwoner rekenen op een contactmoment met iemand die even de financiën komt doornemen om erger te voorkomen. ‘Vroegsignalering’ noemt de gemeente zoiets. Bemoeizorg 2.0. Als we vroeger al dachten dat Big Brother bezig was ons in de gaten te houden, dan moeten we eens opletten.
Mensen hebben het misschien niet in de gaten, maar er tekent zich een verontrustend patroon af van een zich steeds verder in onze haarvaten wringende overheid. Er bestaat al een dergelijke preventieve schil om te kunnen reageren op signalen van huiselijke onbalans en nu zijn onze financiën aan de beurt onder het vergrootglas te belanden. Voor ons eigen bestwil natuurlijk. Een gemeente neemt niet de controle over onze levens over, als wij ons op een andere manier zouden laten overtuigen netjes binnen de lijntjes te blijven.
Wat wordt het volgende? Een overlegstructuur met huisarts en zorgverleners om op tijd in te kunnen spelen op zorgvragen die ik uit verkeerde bescheidenheid niet zelf durf te stellen? Het is de gemeente opgevallen dat ik wel erg vaak naar de Kruidvat loop om paracetamol en zalf te kopen. Dat kan te maken hebben met een onderliggend probleem. Begrijp ik wel dat de maatschappij zich zoiets tegenwoordig echt niet meer kan permitteren? Wil ik even meelopen naar de keukentafel om er tijdens een prettig gesprek over van gedachten te wisselen?
Mij staat de nieuwe manier van werken niet aan. Vroegsignalering is gewoon een andere term voor neuzen op plekken waar je niks te zoeken hebt. Er bestaat ook nog zoiets als privacy. Ik zit niet te wachten op lieden die mij en mijn situatie de hele tijd in de gaten zitten te houden. Het verloop van mijn leven houd ik zelf wel in de gaten en wanneer ik hulp wens, dan stuur ik zelf wel een signaaltje dat er gesproken moet worden.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
