Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Op tafel ligt de oogst van wat ik nog aan mondkapjes heb weten te redden. Vier stuks: de rest heb ik op advies van minister Ferd Grapperhaus meegeven met de afvalstoffendienst. Het is de eerste dag van de strengere regels. Afstand houden is weliswaar nog niet verplicht, maar wordt wel sterk aangeraden. Neus en mond moeten achter het kapje alvorens ik de supermarkt betreed. Mijn woonplaats Oisterwijk heeft onlangs het record verbroken van de meeste besmettingen op één dag. Bijna twee jaar na het begin van de ellende lijken wij terug te zijn bij af.
Winkels en horeca hoeven de deuren nog niet helemaal te sluiten. Het is een heel klein lichtpuntje in deze donkere dagen voor Kerstmis. En mocht het toch zover komen, dan bouwen wij gewoon weer onze kerststalletjes in de deuropening om van elke zaak een afhaalgelegenheid te maken. Ik zal mij op hoop van zegen een weg banen door rijen wachtende klanten en er het beste van hopen. De bescherming van het vaccin neemt weliswaar met het verstrijken van de tijd af, maar er blijft volgens de deskundigen genoeg werking over om de boosterprik te halen.
Hoewel ik mijn voorkeur voor het verder leven met een vaccin nooit onder stoelen of banken heb geschoven, is mij Facebookpagina met columns nog geen doelwit van mij hatende vrijheidsstrijders. Of het iets zegt over mijn bekendheid? Waarschijnlijk wel. Het is dat en het feit dat Oisterwijk toch een bijzondere gemeente blijft. Zelfs de grootste scepticus weigert er helemaal naar de bodem te zinken. Onzinnige theorieën aanhangen over boodschappen van de sterren is tot daaraantoe, maar wij houden het wel beschaafd. Beschamende taferelen zoals ik die de laatste tijd in de Tweede Kamer zie, hoeven wij in Oisterwijk niet te hebben.
De handhavers die enkele weken geleden nog tijd hadden om mij genadeloos af te straffen voor het op een hectisch moment over het hoofd zien van een laadpaal, moeten weer de straat op om toe te zien op het naleven van de coronaregels. Ik ben doorgaans geen wraakzuchtig mens, maar soms maak ik een uitzondering op mijn eigen regels. Een beetje waar voor het mij afgetroggelde geld moet toch in het vat zitten. Genoeg om die handhavers van de strenge doch rechtvaardige hand het principe van gezaaide wind bij te brengen.
Tijdens de eerste coronagolf geloofde ik nog dat het ons samen zou lukken dat virus over de grens te werken. Terug naar China met een lollige Brabantse groet: ‘Hěn hăo meej jou.’ De humor is zoveel golven later gebleven, maar het geloof in de goede afloop heb ik ergens tijdens de rit langs de kant van de weg achtergelaten. Er zullen nog meer golven komen en nog meer paniekvoetbal om daarop te reageren. Het is niet anders. Weggooien doe ik de mondkapjes echter niet meer. Ze komen vast nog een keer van pas.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
