Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
In een vacature van de gemeente Oisterwijk las ik laatst het volgende fragment: ‘Vind jij het heerlijk om zaken op het gebied van ruimtelijke ordening en gebiedsontwikkeling goed te regelen en heb je in de gaten als een collega vastloopt in het werk?’ En om het antwoord maar meteen te geven. In dat geval was het dus de bedoeling als de gesmeerde bliksem een mailtje naar mijn woonplaats te sturen en niet op de valreep te kiezen voor een andere werkgever die bediend wil worden door een medewerker met plezier in het werk.
Ik geloof niet dat er veel serieuze reacties binnen zijn gekomen. Ruimtelijke ordening en gebiedsontwikkeling vinden de meeste mensen niet de leukste onderwerpen om zich mee bezig te houden. Wie meent dat het wel mee zal vallen, moet maar eens de proef op de som nemen en zich verdiepen in wat er allemaal wel en niet mag als het alleen al om het gebruik van panden gaat. Mag je er alleen in wonen, alleen in werken, of is het wel allebei maar niet apart toegestaan? Wie in staat is de onleesbare woordenbrij te verstouwen, weet na de nodige uren ploeteren één ding zeker: leuk is het beslist niet.
Als iemand aankomt met het verhaal er anders over te denken, moet de personeelsfunctionaris van dienst dat mailtje zo snel mogelijk door de virusscanner laten deleten. Er komen rampen van als een gemeente zo iemand met zijn of haar tengels in de buurt van het tekenbord laat komen. Dan gaat verkeer ineens allerlei rare kanten op en zijn de kostbare oude panden ineens vervangen door lelijke ambtenarendepots zonder allure, maar wel met gratis parkeerplaatsen in de buurt. En het kan nog erger. Als zo iemand het echt naar zijn of haar zin heeft, verschijnen er overal misvormde rotondes en bijzonder creatieve snelheidsbeperkende verkeersdingen. Ongetwijfeld leuk voor de bedenker, maar beslist niet voor de fietsers en voetgangers die er eigenlijk door beschermd moeten worden.
Wat de laatste eis in de vacature doet, is mij een raadsel. Heeft Oisterwijk zo weinig vertrouwen in de medewerkers die speciaal zijn aangenomen om de mentale gesteldheid van ambtenaren in de gaten te houden? Antwoord: jazeker, nul vertrouwen om precies te zijn, maar dat merken de sollicitanten later wel, als zij bij de koffieautomaat van veteranen binnen de gemeentelijke organisatie de huiveringwekkende verhalen horen over een ooit totaal verziekt werkklimaat. Een toestand die er zelfs toe leidde dat een toenmalige gemeentesecretaris zo ongeveer onder curatele van een almachtig managementteam kwam te staan. Met het gevolg dat een wethouder nu alleen nog voor de kat zijn viool met de vuist op tafel kan slaan. Moet de nu aan te nemen medewerker naast het verkeer ook de onderlinge verhoudingen van alle betrokkenen in goede banen gaan leiden? In dat geval wil ik hem of haar adviseren op het punt van de beloning voor die hondenbaan zeker geen water bij de wijn te doen.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
