Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Er zal wel weer iemand beginnen te zeuren over ‘ongefundeerde kritiek’ – waarvan ik mij overigens niks aantrek – maar sommige berichten zetten mij meteen op scherp. Als bijvoorbeeld een groepje goedgelovige landgenoten onder leiding van een zogenaamde wandelcoach de bossen rond mijn woonplaats Oisterwijk afstruint om het arbeidsleven en de ambities eens goed tegen het licht te houden, prikkelt dat mijn fantasie zo dat ik er wel een column over moet schrijven. ‘Kijk’, zegt mevrouw de wandelcoach in mijn versie, die natuurlijk geen bedoelde gelijkenis heeft met hoe het er in de bossen werkelijk aan toegaat. Zij rukt een nietsvermoedend stukje Oisterwijkse natuur uit de grond. ‘Elk grassprietje is een kant die jullie kunnen kiezen.’
De deelnemers moeten het mij niet kwalijk nemen, maar daar krijg ik dus echt huiduitslag van en niet zo’n beetje ook. Wie veel geld betaalt – dat soort cursussen kosten altijd een vermogen – om met een zelfbenoemde deskundige naar grassprietjes te kijken, moet inderdaad met spoed in therapie. Wandelen in groepsverband mag dan gezellig zijn, een wondermiddel voor alle kwalen is het niet. De enige die er lekker door binnenloopt, is de mevrouw aan het hoofd van de stoet sprietjestellers. Vermoedelijk heb ik de sfeer nu toch bedorven, dus kan ik het karwei net zo goed afmaken. We kunnen het maar gehad hebben.
Vroeger trokken kwakzalvers met potjes wagensmeer langs de kermissen en maakten boeren, burgers en buitenlui wijs dat hun pijnen daarmee zouden verdwijnen als sneeuw voor de zon. Als de afnemers dat maar hard genoeg geloofden, bleek het soms nog te werken ook. De kracht van inbeelding mag niet onderschat worden.
Toen ik pas kwam kijken in het welzijnswerk, moest ik ook naar een soort coach om flexibel te worden. Volgens mij heb ik het al eens verteld in een column. ‘Gestalttherapie’ heette de onzin en voor zover Ik achteraf kan nagaan heeft het puffen en kinderliedjes zingen helemaal niks geholpen. De mevrouw die destijds voor coach speelde, zal er wel anders over denken.
Nu moeten mensen die graag wandelend tot inzichten komen dat natuurlijk zelf weten. Zolang ik er geen last van heb, vind ik het prima. Mijn angst is echter dat ik er wel last van ga krijgen. Het bericht staat niet zonder reden in het lokale nieuwsblad. Mevrouw de wandelcoach hoopt een boodschap over te brengen aan de ambtenaren van de gemeente die betaald worden om mij te begeleiden naar een zinvolle toekomst. En omdat Oisterwijkse ambtenaren in dat verband met een natte vinger te lijmen zijn als dat hen ontslaat van de taak zelf iets te verzinnen, neem ik maar liever het zekere voor het onzekere. Wandelen is goed voor de conditie, maar je wordt er geen beter mens van. Als de gemeente geld over heeft, mag dat ook gebruikt worden om er mijn boeken van te kopen.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
