Oisterwijk, juni 2021, we zijn in het Natuurtheater, er is muziek, er wordt gezongen… Jan was er, keek en luisterde ernaar, en vertelt:
Het was al dagen onrustig in huis. Er stond ook een flinke uitdaging te wachten, dat zeggen ze tegenwoordig ook zo, het is geen “probleem” of iets anders maar een uitdaging. Wat is dan die uitdaging? Ja, na meer dan een jaar waren de maatregelen in verband met de COVID-19 pandemie versoepeld. ‘Zouden we dan eindelijk weer samen zingen’, was de vraag van Josette? De website van de korenbond werd scherp in de gaten gehouden. Ja hoor het mocht weer. Dat verklaart de ongerustheid. Binnen nog niet zingen. Buiten wel. Was het natuurtheater een optie. Ik ken het wel van voorstellingen die ik daar heb gezien. Maar daar zingen? Ach, daar ging het allemaal niet om. Het ging om elkaar weer te zien, begroeten, verhalen uitwisselen. Nee, kusjes waren er nog niet bij. Daar heb ik mij toch wel een beetje in vergist. Ik heb Jip, onze Schotse dondersteen, achterop in een mandje van mijn fiets gezet en ben heel rustig aan naar De Rode Lelie gefietst. Een paadje gezocht om naar het Natuurtheater te gaan. Ik hoorde het koor maar zag ze niet. Geen wonder, het is een echt natuurtheater. Overwoekerd met bomen, struiken en heesters. Eenmaal door de bomen en struiken zag ik waar het allemaal om begonnen was. Samen zingen, wat een genot om dit te zien. Maike op de bok, Peter, Jolanda en Ad als aanvoerders voorop in de strijd tegen de onwennigheid van het repeteren. De koorleden als gekleurde bloemetjes tegen de klaagmuur van het theater geplakt. Wat werd er dan gezongen? Ik ken de liedjes niet maar het ging over vrienden voor het leven als je het even niet meer weet. Heel toepasselijk. Jeremiade vrienden voor het leven…
Jan
