Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Een vette prijs
Ergens in mijn woonplaats Oisterwijk loopt een geluksvogel rond. Hij of zij mag de komende twintig jaar in termijnen vijf miljoen euro aftikken. Zelf wil ik dat ook wel een keer proberen, maar iets zegt mij dat de bofkont in kwestie het geld vermoedelijk niet zal gebruiken om het hele huis vol te leggen met mijn boeken. Anderen ook niet, trouwens. Maar die hebben in elk geval het excuus dat zij nog moeten wachten op het winnen van een vette prijs.
Volgens het bekende gezegde maakt geld niet gelukkig, maar dat is natuurlijk maar net hoe je het bekijkt. Geen geld hebben kan ook heel vervelend zijn. Zeker als crediteuren vervelende aanmaningen blijven sturen, met dreigementen over het inschakelen van deurwaarders en het uit de kast trekken van invorderingsmaatregelen. Ik ken eigenlijk weinig mensen bij wie het water aan de lippen staat, die dat een reden vinden om ’s morgens juichend uit bed te springen. De kersverse Oisterwijkse miljonair in wording hoeft zich tenminste geen zorgen meer te maken over de materiële kanten van het bestaan en dat helpt toch wel iets bij het bereiken van een zeker geluksgevoel.
Geluksproducenten zoals de Staatsloterij adviseren winnaars hun geluk niet aan de grote klok te hangen. De kans is heel groot dat noodlijdende familieleden en andere vage kennissen het niet kunnen laten om een kleine bijdrage te vragen. Daarop zitten winnaars doorgaans niet te wachten. Zeker niet als die familieleden en kennissen voor die tijd amper wat van zich lieten horen. De waarschuwing discretie te bewaren is heel begrijpelijk, maar aan de andere kant maakt zo’n loterij wel bekend in welke gemeente een grote prijs is gevallen. Ergens zit daar volgens mij toch iets tegenstrijdigs in. Discretie is mooi, maar het verkopen van veel loten ook. Met argusogen houden Oisterwijkse buren elkaar de komende tijd nauwlettend in de gaten. Is er iemand die voor zijn bescheiden doen ineens rondrijdt in een bovenbudgettaire bolide? Waarvan is de nieuwe jas betaald? Hoe komt het dat een sloeber die op de kleintjes moest letten ineens met volle tassen van de supermarkt naar huis kan lopen?
Voor de zekerheid worden lijntjes uitgegooid en informeren plaatsgenoten die mij normaal gesproken niet zien staan, meelevend naar mijn welzijn. Ik vergeet toch niet op tijd een welverdiende vakantie in te lassen? Als ik laat doorschemeren inderdaad van plan te zijn binnenkort weer eens op reis te gaan, weten de vragenstellers genoeg. Hartverwarmend is de aandacht die ik weet te genereren door alleen maar een keer met andere schoenen de straat op te gaan en af en toe iets door een pakketdienst te laten bezorgen. Mocht de echte winnaar toevallig deze column lezen: voor geld en goede woorden ben ik graag bereid de aandacht van hem of haar af te leiden door opzichtig enige welstand aan de dag te leggen.
Roland Smulders
[box style=”info”]Facebookpagina van Roland Smulders[/box]
