De deurbel gaat, het is midden in de nacht, wat kan dat zijn? De schrik slaat toe. Er staan twee agenten voor de deur, een ernstige blik, of ze even binnen mogen komen.
‘Uw zoon heeft een ernstig ongeluk gehad.’ Het overkwam Marion en Charles Pereira, vier jaar geleden. Hun zoon Cerezo was met zijn auto verongelukt, tegen een boom in het centrum van Oisterwijk. Charles voelde meteen dat het niet goed was; Marion kon het maar niet bevatten; net 22 en plots overleden.
Door Joris van der Pijll
‘Onze dochter was net nog met hem op vakantie geweest, alles ging goed, we hadden een fijn leven, hoe kan dit?’ Marion kon het niet geloven, was in paniek en vol vragen. ‘We mochten niet gaan kijken. Pas toen mijn dochter de foto’s liet zien die in de media verschenen, drong het tot me door dat het echt waar was.’ Voor Charles voelde dat anders, hij had meteen door dat hij zijn zoon niet meer zou zien.
Stilte
Na de uitvaart en de bezoeken van vrienden en familie, volgde de stilte in huis. Charles: ‘Niet even stoeien of elkaar een beetje plagen, niet meer samen sporten, die korte momentjes van elkaar in huis tegen komen waren er niet meer. Ik trok me terug, om in stilte aan die mooie herinneringen te denken.’ Charles collega’s waren bang om er over te beginnen; wat zeg je tegen iemand die net zijn zoon is verloren? Charles bleef positief, gelukkig dat er niet nog andere slachtoffers waren en ook dat er geen schuldige was. ‘Ik denk dat we juist daardoor eerder aan ons rouwproces konden beginnen. Er was geen haat of wraak, niemand kon hier iets aan doen.’
‘Ik heb wel heel lang de “als” vragen gehad,’ aldus Marion, die duidelijk veel meer behoefte had om over haar verdriet en het verlies van Cerezo te praten met anderen. ‘Ik ben boos geweest, heb gedacht “waarom mijn vrolijke en lieve zoon die niemand kwaad deed?” Blijven zoeken naar antwoorden over de oorzaak, die er niet zijn, daar zijn we na een jaar mee gestopt.’ Zo verschillend als beide ouders met hun verlies omgingen, even zoveel respect hebben ze daarin voor elkaar gehad. ‘De positiviteit van Charles en zijn geloof in het leven, hielp mij weer zin in het leven te krijgen, want dat was echt wel even weg.’
Praten helpt
Marion ging met haar behoefte om te praten op zoek en kwam in contact met de groep van Wil van Egmond en Jan Daem. ‘Zij hebben mij warm opgevangen, en later persoonlijk begeleid, dat gaf meteen rust.’ Later nam Marion deel aan een gespreksgroep met lotgenoten. ‘Dat waren vooral ouderen die hun partner waren verloren, maar een kind verliezen is zo anders. Ik dacht eerst “Jullie kunnen een nieuwe partner zoeken, maar een nieuw kind zoeken kan niet, het is je eigen vlees en bloed wat weg is”, maar later besefte ik dat zij alleen stonden, en ik niet. Ik heb mijn man nog naast me.’
De paniek en onrust heeft plaats gemaakt voor tijd en ruimte om het verlies te verwerken. Bij een tweede gespreksgroep, speciaal voor ouders die hun kind hebben verloren, kwam een ‘rijk’ gevoel. ‘In deze groep kwamen ouders van kleine en nog opgroeiende kinderen samen. Toen besefte ik, dat wij heel erg veel hebben mogen meemaken van het leven van onze zoon. Zijn school afgerond, een rijbewijs gehaald, hij had een leuke baan en veel fijne vrienden en net een mooie vakantie gehad met zijn zus.’ Er kwam weer ruimte voor mooie fijne herinneringen.
Dankbaar
Twee dagen na het ongeval staat er een voor hen vreemde mevrouw aan de deur. ‘Wij hadden geen idee, kende haar niet, een mevrouw van de gemeente. ‘ Het bleek wethouder Ina Batenburg, die namens de gemeente haar medeleven kwam tonen en vroeg of ze iets voor de familie kon doen. Dat kon, zo bleek, want op de plek van het ongeval lag nog rommel, een kapot hek, een wieldop. ‘We zijn haar zo dankbaar, nog diezelfde dag werd alles opgeruimd!’ En ook de gedenkplek voor Cerezo mocht er komen, zodat zijn vrienden daar naar toe konden. Het nieuwe hek werd speciaal om de boom heen geleid, zodat er alle ruimte was voor bloemen en kaarsjes. Het gaf toen en nu nog steeds troost. ‘Dat hebben wij zeer gewaardeerd!’
[box style=”info”]
Deelnemen Lotgenotengroep
Tijdens de bijeenkomsten van de lotgenotengroep “Onder de regenboog“ gaat u samen op zoek naar elementen van veerkracht, speciaal in het leven van de nabestaanden. De gesprekken gaan niet alleen over verlies of pijn, maar ook over de positieve gevoelens en ervaringen die de deelnemers in vertrouwen met elkaar delen. Het gaat erom ‘veer-kracht’ te vinden. Een veer is broos en kwetsbaar, maar ook iets krachtigs: Je kunt haar plooien, maar niet breken. In de lotgenotengroepen die worden aangeboden gaat het om heen en weer bewegen tussen kwetsbaarheid en kracht. De eerstkomende ontmoeting onder leiding van opgeleide rouwtherapeuten start op dinsdagmorgen 20 oktober. Na uw aanmelding volgt altijd eerst een persoonlijk gesprek. Inschrijven kan gratis via Metgezelinzingeving.com of bel naar Jan Daem 06-13416942. [/box]
