We hadden er naar uitgekeken, mijn vriendin Ria en ik. Al de hele week kriebelde er iets: O ja, er is iets leuks. We gaan weer schilderen!
Voor de vierde keer vroeg Ria, die elke week les heeft bij Beeldkracht, me mee voor Beeldkracht Buiten. De afsluitende les van een jaar lang schilderen in de Krekul voor mensen met geheugenproblemen, onder de bezielende leiding van Ellen Geerts. En voor de vierde keer op de prachtige locatie van Klein Oisterwijk. “Hé, dat is nieuw, die Piet Plezier! En volgens mij staan er meer speeltoestellen. Zie je, de schildersezels staan al klaar.”
We beginnen met koffie en gebak. Ellen heeft foto’s van landschapsschilderijen op tafel gelegd en bespreekt die met ons. “Ja, die eerste is héél natuurgetrouw, maar die daarnaast…daar zijn de bomen meer strepen en de kleuren ook niet wat je je bij een bos voorstelt. Maar dat kan ook hè! Mondriaan maakte dit, voor hij al die vlakken met strepen schilderde.” De enthousiaste vrijwilligers voorzien ons van doeken, kwasten, een afscheurbaar palet en allerlei kleuren verf. We installeren ons over de brug; een rustig plekje. Op de voorgrond korenbloemen, rechts daarvan iets geels en vooral veel bomen. Gelukkig is het minder heet dan gisteren.
Piet, een aanwezige journalist, op zoek naar een mooi verhaal, houdt ons nog even op. Maar dan voltrekt zich voor de vierde keer een wonder voor mijn ogen! Ria neemt een brede kwast, twee kleuren verf en zet met forse streken haar doek vol. Achtergrond klaar. En als altijd sta ik schutterig te wachten, tot ze even tijd heeft, om mij de broodnodige aanwijzingen te geven. “Nee, dat kun je echt beter zo doen. En als je nou dit en dat mengt…” In een mum van tijd staan er op haar doek links en rechts grote gele en blauwe bloemen. Als je door je oogharen kijkt, is het een doorkijkje met veel perspectief. Mijn creatie heeft iets minder perspectief, hoewel mijn bomen, met hulp van Ria, in plaats van groen-bruin, nu grijs-groen worden. Niet zo natuurgetrouw, maar dat mocht hè!
Telkens komt er een vrijwilliger langs. “Wil je nog water? Nee? En om te drinken dan? Heb je nog genoeg verf? Enne, zou je hier niet misschien iets blauws in doen?” De tijd gaat te snel. We zijn allebei niet klaar als er gevraagd wordt om bij elkaar te komen zitten om samen de schilderijen te bekijken. Ellen weet, zoals altijd, over iedereen iets positiefs te zeggen.
“Misschien moet je ‘m thuis nog afmaken,” zegt ze tegen een cursiste. “Maar ik heb thuis geen verf” antwoordt die gevat. Daarmee het grote belang van Beeldkracht onderstrepend: daar hebben ze wél verf en schildersdoek, daar is begeleiding van veel enthousiaste mensen, en daar is Ellen. Zo bijzonder wat ze doet. Ze ziet onze kunst en dus ziet ze ons. Ze geeft ons allemaal het gevoel dat onze kunst (en dus wijzelf) er toe doen. Misschien is dat wel haar grootste kracht.
We zetten onze schilderijen in de auto. Volgend jaar weer, zeker weten!
Anne Vosters
[box style=”info”] Wilt U graag eens meedoen aan Beeldkracht of kent u iemand die dat graag wil proberen? Voor informatie of aanmelden kunt u contact opnemen met Annie de Pina: secretarisbeeldkracht@gmail.com.[/box]
