Dan denk je bij de eerste berichten over een reünie: waar blijven de aanmeldingen? Daarna gaat het lopen: o, “die” komt ook, leuk, wil ik zien! En een paar weken voor de reünie loopt het storm en is de inschrijving gesloten: 50, 60 mailtjes per dag: kan ik nog meedoen? Nee, we zitten echt mudvol: 1700 deelnemers, en ze konden er allemaal in. Wat een school!
En wat een sfeer: drukte, blije gezichten; aangesproken worden van links en rechts, vaak tegelijkertijd: “Hé, wat leuk!” Heimwee krijgen naar de contacten die je destijds op school had, zowel met de leerlingen als met de collega’s. “Ik wil met jou op de foto”; omhelzing hier; knuffeltje daar; het was geweldig.
Fotoalbums vol herinneringen: geen tijd om alles te bekijken, want je moest dóór. Beseffen dat je oudste oud-leerlingen over de 60 zijn, inmiddels vaak ook al opa of oma. En vrij vaak horen: ”Als de stam niet eindigt op een -d,….”: geweldig dat dit liedje is blijven hangen. Ervaren dat je impact hebt gehad op leerlingen, dat ze iets aan je hebben gehád, in de klas of bij een van de musicals die we samen maakten: dat doet zo veel goed.
De organisatie: vlekkeloos; uitstekend verzorgd: hapje, drankje, zoals dat heet: er was genoeg. Kun je met trots op terugkijken.
Durendael: ik heb er veertig jaar gewoond en gewerkt, met liefde en plezier.
Ik heb genoten!
Co de Graaff – Nederlands
